Birgün insan, virgülü kaybetti.O zaman zor cümlelerden korkar oldu ve sâbit cümleler kullanmaya başladı.Cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti.
Bir başka gün, ünlem işaretini kaybetti. Alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Artık ne bir şeye kızıyor, ne bir şeye seviniyordu.
Bir süre sonra,soru işaretini kaybetti ve soru sormaz oldu. Hiçbir şey, ama hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu. Ne kainat, ne dünya, ne de kendileri umurlarındaydı.
Bir süre sonra iki nokta üst üste işaretini kaybetti ve davranış nedenlerini açıklamaktan vazgeçti.
Ömrünün sonuna doğru, elinde sadece tırnak işareti kalmıştı. Kendine has tek düşüncesi yoktu. Yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.
Son noktaya geldiğinde, düşünmeyi ve okumayı unutmuş durumdaydı...
